Het is vandaag alweer 6 december 2014, wat is de tijd voorbij gevlogen. Tijd om, voor alle trouwe volgers, maar zeker ook voor alle nieuwelingen, terug te blikken op ons “ik vertrek” avontuur. Dat op 6 december 2014 om 21.10 uur wordt uitgezonden. Wat zijn we nieuwsgierig naar de reacties, naar de aantallen mensen die we op onze website en in Oostenrijk mogen begroeten, maar zeker ook naar onze eigen smoeltjes en vooral stemgeluid op tv. Lijken we inderdaad 15 kilo zwaarder? Klinkt onze eigen stem inderdaad als die van een vreemde?

Terugblik

Op 24 september 2013 begonnen we met de eerste opnames voor “ik vertrek” en wat we daarbij konden verwachten? Geen enkel idee. Ik had er dan wel al een glansrijke campinglife uitzending op zitten, maar dat was toch alweer een jaar of 12 geleden, dus op die ervaring kon ik niet vertrouwen.

Niet in de camera kijken, zinnen 10x herhalen, doe zus, doe zo…. Tja, we weten waar we het voor doen, dus alle mindere kanten van het hele verhaal, daar moeten we maar even doorheen bijten. En alles went uiteindelijk, toch..?

Zaterdag 28 september was dan eindelijk de grote dag daar, ons afscheidsfeest! Maar ook hier natuurlijk weer die onvermijdelijke camera die in onze nek stond te hijgen en ook in een realityserie als “ik vertrek” moet nou eenmaal wat geregisseerd worden om er geen bende van te maken. We moesten ons gedurende de draaitijd dus wel aan de spelregels houden. Gelukkig voor ons taaide de cameraploeg af voordat het gênant werd en hebben we de pijnlijke momenten voor onszelf kunnen houden.

Op brakke zondag geen filmploeg te zien en op maandag 30 september ons echte vertrek zelf gefilmd met de handycam. Reuze benieuwd hoe Dionne dit gedaan heeft..?!

Op 1 oktober rond het middaguur kwamen we aan in Walchen, waar we onze eerste tijdelijke woonruimte in Oostenrijk betrokken. Door een miscommunicatie met de pensionhoudster, die ons verwachtte op 2 oktober en niet op de hoogte was van de filmploeg, waren deze eerste Oostenrijkse beelden wellicht wat ongemakkelijk, maar Resi herstelde zich snel en toverde de zelfgebrande rommel, uh Schnaps, al snel op tafel. Waar we hoopten eerst even rustig uit te kunnen pakken en even te kunnen acclimatiseren, werd al snel duidelijk dat we vol aan de bak moesten. Een en twee oktober stonden namelijk in het teken van uren maken. Er moest materiaal “geschoten” worden voor de uitzending.. Persoonlijk hadden we deze dagen liever iets of iemand anders geschoten, maar goed, there’s no business like show business and the show must go on. Hier kwamen we niet onderuit. Al met al waren het best prima dagen en hebben we ons met de filmploeg prima vermaakt, maar het was wel pittig, zo direct na de daadwerkelijke emigratie eigenlijk geen tijd gehad om erbij stil te staan en alles op ons in te laten werken..

Nadat we ook 2 oktober overleefd hadden, brak er een relatief rustige periode aan. We moesten wachten op het moment dat we de sleutels kregen en daarna op het moment dat we aan de spreekwoordelijke slag konden gaan. In de tussenliggende periode zelf weer af en toe gefilmd, totdat
op 22 april filmploeg nummer 2 op de stoep stond. Inmiddels woonden we in tijdelijk huis nummer 4 en begon de verbouwing op gang te komen. Zelf waren we inmiddels wel wat meer gewend aan de camera en gelukkig konden we nu iets meer onze gang gaan, de camera volgde wel. Dit werkte voor ons al een stuk prettiger in plaats van de meer geregisseerde stukjes. Ook op 23 april konden we gewoon rustig doorwerken: de camera regisseerde.

Van 23 april naar 18 juli zijn het nog geen 3 maanden, maar toch is er in deze 3 maanden een ombouw  gerealiseerd die we nog steeds niet helemaal kunnen bevatten. Waar de aanloop na de emigratie, van 1 oktober tot april, nog erg rustig was is het dak er vervolgens letterlijk en figuurlijk vanaf gegaan en is er in die 3 maanden zoveel werk verzet, ongelooflijk. We hopen dat dit goed terugkomt in de uitzending, want deze periode is voor ons zo’n emotionele en heftige geweest dat we dit natuurlijk hopen te kunnen delen.

18 juli stond de camera weer voor onze neus en net als de eerste keer in Oostenrijk, kwam het nu eigenlijk niet zo lekker uit want wat hadden we het druk. Die laatste dag voor de opening is er met behulp van 20 vrienden en familieleden nog zo ontzettend veel werk verricht, ongelooflijk. En dan ook die camera’s er nog tussendoor.. Nou ja, het was voor een goed doel zullen we maar denken. Dat er ook op 19 juli nog een camera was, ben ik alweer vergeten. Deze dag is als een roes voorbij gegaan. Van ’s ochtends vroeg de laatste lampen ophangen tot de onverwachte speech ’s avonds, het meeste zijn we vergeten. Daarom zijn we ook zo blij dat we mee hebben gedaan aan dit tv-programma. We hebben nu een filmdagboek, waarin we dit hele avontuur nog eens rustig terug kunnen bekijken. Waardoor we nog eens rustig stil kunnen staan bij alle mooie, maar ook minder mooie momenten.

Had je ons 5 jaar geleden gevraagd of we, bij een eventuele emigratie, aan zo’n programma mee zouden doen hadden we zeer waarschijnlijk met nee geantwoord, maar we zijn echt oprecht blij en trots dat we onze emigratie hebben laten registreren door “ik vertrek”!

Grüß Gott!